Achterin het bakkie van Ruth.

Afgelopen donderdag23 april mocht ik samen met Carole (de moeder van Sanne, ook een Nederlandse studente) en Naomi een dagje met Ruth mee op stap. Zoals ik al eerder vertelde is Ruth de social worker van de Ndlovu Care Group. Ruth had op donderdag een aantal huisbezoeken gepland staan. Ze zou samen met de medewerkers van het Medical Health Program van Ndlovu huisbezoeken gaan doen bij gezinnen met ondervoede kinderen. Wij mochten vandaag een dagje mee, een hele eer! Ze had ons de dag ervoor al verteld dat we dan achterin het bakkie mochten. Een soort truck, waarbij de laadbak open is. Ze zei letterlijk 'you white girls like to do some sun tanning, so you can do that in our bakkie'. Gaaf dachten wij!!! Helaas had Ndlovu een dicht bakkie geregeld. Nog steeds hartstikke cool natuurlijk, want je zat eigenlijk gewoon met 6 man in de kofferbak. Het eerste adres was een gezin met een ondervoed kindje van ik geloof 2 jaar oud. De moeder was alleen niet aanwezig. Tja, de mensen van het medical health program komen altijd op dezelfde dagen, dus de moeder zorgt dan dat ze gauw weg is. Helaas was dat nu wederom het geval. Trouwens, Ruth was nu voor het eerst mee, als een soort laatste redmiddel. Terwijl de moeder van het kindje gehaald werd, mochten wij even rondkijken. We wisten dat er in townships gezinnen waren (bijna alle gezinnen eigenlijk) die het erg moeilijk hebben, maar dit waren echt schrijnende omstandigheden. Het terrein had een stenen huisje met een aantal kamers. Dit is natuurlijk erg goed. Helaas stond er aan de andere kant van het terrein ook een klein hutje gemaakt van golfplaten. Aan alle kanten kwam er rook uit het hutje. Wij gingen even kijken waar deze rook vandaan kwam en zodoende liepen we het hutje in, waar gelijk 3 kinderen uit renden. Het bleek de keuken te zijn, waar op een vuurtje gekookt wordt. Helaas was het niet alleen de keuken. Het was ook de slaapkamer van de moeder. Tja, ik hoef jullie niet te vertellen hoe slecht het is voor je gezondheid om continu in rook te leven. Vreselijk!!!!! Omdat de moeder er nog steeds niet was ging ik even kletsen met een Caroline, de 18 jarige zus van de kinderen die even op bezoek was. Ze was op haar laptop bezig en ze vertelde mij dat ze een verhaal had geschreven over haar leven. Na een klein beetje aandringen mocht ik het verhaal lezen, maar ze drukte mij wel op het hart dat het echt nog niet af was en dat haar Engels ook echt niet top is. De eerste zin was als volgt: No one knew I was coming to this world, only God knew. Vervolgens schreef ze een heel verhaal over hoe het thuis vroeger was, dat er veel ruzie was in huis, terwijl ze dat eigenlijk helemaal niet wilde. Ook schreef ze de volgende zin: I lost several people that I loved, sometimes I just think, lets go after them. Toen brak mijn hart. Hoe erg is het als je het verhaal van een 18 jarige meisje leest, die onwijs veel prachtige dromen heeft, en dat ze dan vervolgens eigenlijk schrijft dat ze zelfmoord wilt plegen om bij haar ouders te kunnen zijn. Daar krijg je kippenvel van en dat raakt je diep. Ze vond het wel heel erg fijn om met mij te kletsen en ik kreeg ook echt een hele stevige knuffel toen ik weer verder moest gaan. Tja, dat blijft je toch wel bij.

Het tweede huis was ook bij een gezin met een ondervoed kind, al moet ik zeggen dat het kind er nog redelijk gezond uit zag. Deze moeder belooft al weken dat ze met haar kind het medical health program zal gaan volgen, maar ze komt nooit opdagen. Ook dit keer beloofde ze weer om te komen, maar Ruth gelooft het niet en zal haar dus extra in de gaten gaan houden vertelde ze.

Na een korte lunchpauze gingen we weer verder. Dit keer zonder de mensen van het medical health program, maar met een............ OPEN BAKKIE!!!!! Nou dit was echt helemaal geweldig!!! Het is zo gaaf om achterin zo'n bakkie te zitten. Oké, ik geef toe dat het niet het meest comfortabele vervoersmiddel is, maar wel een heel leuk vervoersmiddel. Voordat we trouwens echt vertrokken, gingen we een kijkje nemen in het Medical Health Theater. Het was namelijk de dag van de vrouwen en er werd onder andere stil gestaan bij borstkanker, daarom kreeg iedereen een roze lintje opgespeld. Helaas konden we hier maar kort blijven, want we moesten een vrouw ophalen die niet echt een social worker is, maar wel ontzettend veel doet voor de community. Zo had ze een doos vol met kleren meegenomen voor het derde gezin van die dag die we gingen bezoeken. Dit gezin gingen we niet langs voor ondervoede kinderen, maar omdat de oudste dochter van het gezin regelmatig wegloopt van huis. Hier bleven we even om te kletsen, maar we moesten al snel weer door naar het volgende gezin.

Het laatste gezin was misschien wel de heftigste om te zien. Dit gezin is onder controle van Ruth vanwege de 7 jarige zoon van het gezin. Dit jongetje heeft een waterhoofd. Hij ligt op een matrasje midden in de kamer, hij kan helemaal niets, kan niet rechtop zitten, kan niet lopen en heeft de hele dag extreme hoofdpijn. Vreselijk!! Hij vertelde dat hij wel naar school is geweest, maar omdat hij zijn hoofd niet meer overeind kan houden en hij te vele klachten heeft, is dit niet meer mogelijk. Ik moet zeggen dat hij wel echt super positief is, echt zo bewonderenswaardig. Zo zei hij, ik heb nu even heel veel pijn aan en in mijn hoofd, maar dat gaat vast weer over en dan ga ik naar school. Ze vertelden ook dat ze eigenlijk een rolstoel willen aanschaffen voor hem, maar dat is gewoon te duur. Helaas is een rolstoel waarschijnlijk niet de oplossing. Hij kan dan wel rechtop zitten, maar verder dan de woonkamer komt hij dan alsnog niet. Ze wonen namelijk niet gelijk (veel treden) en bovenop een berg, dus waarschijnlijk is hij dan al 20 keer uit de rolstoel gevallen eer hij beneden is. Ja, dat klinkt misschien erg, maar het is wel de waarheid.
De ouders geven zichzelf trouwens ook de schuld van de ziekte van het kind. Zij hebben (in hun ogen) gefaald in het leven, waardoor ze van God een kind met een beperking hebben gekregen.

Dit was het laatste gezin van deze dag en ik kan zeggen dat het een ontzettend interessante dag was, ontzettend leuk, maar vooral indrukwekkend om mee te maken.

In de avond waren we uitgenodigd om bij Ruth te gaan eten met alle Nederlandse studenten. Nou dit was echt super gezellig en leuk! We hebben met zijn allen gekookt, onder andere ook met een huisgenoot van Ruth (want Ruth woont door de weeks in een huis voor medewerkers van Nldovu en in het weekend woont ze in Pretoria bij haar gezin). Ik heb echt ZO lekker gegeten!!! We hebben het volgende gegeten: stew, salade, champignonnen met ui, aardappelsalade, kip en natuurlijk de Zuid-Afrikaanse traditionele pap. Pap is gekookt water, gemixt met maismeel. Als dit een tijdje op het vuur staat, wordt dit een soort van deeg en dat eet je dan. Elk land in Afrika heeft een andere naam voor dit recept, zo heet het in Malawi Nsima. Elk land zegt ook dat het hun traditionele recept is, maar eigenlijk is dat dus in alle Afrikaanse landen het geval.

Kortom, ik kan zeggen dat het ene hele interessante, leuke, avontuurlijke en geweldige dag was met een super leuk, gezellig en lekker etentje als afsluiter. De terugreis was een beetje een domper, want in plaats van een half uur, reed ik er toch wel dik 45 minuten op om thuis te komen. Wat een ramp zeg. Die weg is overdag al behoorlijk pittig, laat staan 's nachts. Gelukkig zijn we heel thuis gekomen!!

Morgen zal ik even een update schrijven over ons weekendje pretoria!
Maar voor nu, slaap lekker alvast!

Liefs, Marieke.