De workshop en de examens!

Zoals jullie misschien gemerkt hebben, ben ik niet zo heel erg goed in het bijhouden van een blog. Ik vind het natuurlijk ontzettend leuk om jullie op de hoogte te houden en voor mijzelf is het straks natuurlijk ook heel erg leuk om alles terug te lezen. Daartegenover staat echter dat ik het ook heel leuk vind om gewoon lekker te genieten hier, zonder iets te moeten doen. Dus vandaar dat mijn blogs elke keer een beetje verlaat komen.

In mijn laatste blog heb ik geschreven over onze geweldige reis naar Zambia. Wij hebben echt nog lang nagenoten van deze prachtige reis hoor! Net voordat we deze reis gingen maken, hebben wij de workshop gegeven waarover ik eerder al geschreven had. Tijdens onze stage in Zuid-Afrika zijn wij erachter gekomen dat leraren vaak geen idee hebben waar ze mee bezig zijn, zo worden kinderen nog meedogenloos geslagen en zijn leraren vaker uit de klas dan in de klas. Naomi en ik wilden de leraren daarom graag wat meegeven over hoe wij omgaan met de kinderen in Nederland. Daarom maakten we een handboek voor de leraren. Dit handboek begint met een artikel wat we op een ochtend tegenkwamen in de krant. Dit artikel ging over een kind dat geslagen werd op school en waarbij de familie de media heeft opgezocht. Een goede eye opener voor de lokale leraren hier, want ook hier is slaan namelijk hartstikke illegaal en daar kunnen ze hun baan mee verliezen.

Om de leraren dit te laten inzien begonnen we dus met dit artikel en theorie over fysieke straffen versus beloningssystemen. Vervolgens gaat het handboek verder over klasmanagement, dus voorbeelden wat je zou kunnen doen om het lesgeven makkelijker te maken, vervolgens nog ideeën voor energizers en beloningssystemen.

Dit handboek hadden we voor alle leraren laten afdrukken en inbinden en deze gaven we als cadeautje aan de leraren toen ze binnen kwamen bij onze workshop.

We begonnen de workshop met een quote van Nelson Mandela 'Education is the most powerful weapon which you can use to change the world'. Hier waren de leraren het gelukkig wel mee eens. Tijdens de workshop hebben we een aantal energizers voorgedaan, dus we hebben deze ook daadwerkelijk gespeeld met de leraren, we hebben de beloningssystemen uitgelegd en gesproken over het effect van het positief benaderen van kinderen in plaats van de negatieve benadering.

Tijdens deze workshop kon ik goed zien dat leraren daadwerkelijk aan het denken werden gezegd. Ze waren stil en lazen elke keer het handboek heel aandachtig mee. We hadden stiekem gehoopt dat er wat discussie zou komen tijdens de workshop of dat leraren ons veel vragen zouden stellen, maar helaas was dit niet het geval. Het is en blijft Afrika, waarbij mensen niet echt open zijn over dit soort dingen.

Tijdens de workshop gaf het mij wel een beetje een raar gevoel dat wij als twee blanke studenten hen kwamen vertellen hoe ze sommige dingen ook kunnen aanpakken. De wrijving tussen de blanke en donkere mensen blijft namelijk toch bestaan. Gelukkig waardeerden ze heel erg wat we hadden gedaan. We hadden bijvoorbeeld 20 stoplichten gemaakt, die de leraren dan konden gebruiken tijdens hun lessen en tijdens de volgende dagen, zagen we de stoplichten steeds meer voorin de klas verschijnen. Echt heel fijn dat ze hetgeen we ze geleerd hebben dus ook daadwerkelijk toepassen.

Anyway, ik denk dat ik durf te zeggen dat de workshop een succes was.

Tijdens onze laatste weken op de stageschool hebben we ons helemaal moeten richten op het afnemen van de examens van grade 4. Naomi en ik hebben de examen voor het einde van deze periode gemaakt. Het ging om 6 examens, waarvan er 2 mondeling en dus individueel afgenomen moesten worden. Pfoee wat een werk was dit geweest zeg. We hebben veel dagen moeten testen en we hebben veel dagen gespendeerd aan nakijken.

Helaas zijn we er tijdens het afnemen van deze examens achter gekomen dat het aantal leerlingen met analfabetisme veel hoger is dan we dachten. Tijdens het lesgeven merk je dat niet echt, omdat het grote groepen zijn, kinderen spreken de Engelse taal vaak niet en kinderen moeten wennen aan de westerse manier van lesgeven. Daarom dacht ik al een tijd dat er wel een aantal kinderen waren die analfabeet waren en dat sommige kinderen gewoon moeite hadden met de Engelse taal, maar helaas bleek dit niet helemaal het geval te zijn.

Er zijn zoveel kinderen die niet kunnen lezen en/of schrijven en het is zo sneu om te zien hoe die kinderen het heel hard proberen, maar dat het ze gewoon niet lukt. Helaas is 3 maanden stage lopen dan toch echt veel en veel te kort om echt een groot, zichtbaar verschil te kunnen maken.

Je kunt het misschien al wel raden nu, de examens zijn dus niet echt super goed gemaakt. Tijdens het nakijken hebben we de kinderen echt de hoogst mogelijke score gegeven en af en toe toch wat gesmokkeld met de punten, want we willen toch heel graag dat ze over gaan, maar helaas is het zelfs daarmee nog steeds niet goed gemaakt.

Persoonlijk vind ik dat echt heel erg vervelend en krijg je er echt een naar gevoel van om te zien dat de kinderen de toetsen alsnog niet halen. Maar dan zeg ik maar gewoon tegen mezelf, wellicht hadden de kinderen het nog wel veel slechter gemaakt als wij er niet waren geweest.

Anyway, ik kan jullie vertellen dat ik hier eigenlijk echt nog lang niet klaar ben en het liefste nog een tijdje zou willen blijven! Nee, ik blijf nu niet langer, maar wellicht dat ik hier nog wel eens terug ga komen!

In een andere blog zal ik jullie schrijven over het afscheid op de stageschool! Maar voor nu, ga ik even genieten van een heerlijk drankje en een filmpje!

Tot de volgende update!

Liefs, Marieke.